درب در نام مناطق دیگر نیز به چشم می‌خورد مثل درب سیروییه که در ناحیه­ ی بافق قرار دارد(رک: مهریار، 1382: 876) و نیز درب امام، درب بابا قاسم، درب تکیه، درب حرم، درب دشت و درب قلعه.

محله­ ی درکوشک یا درب­ کوشک که گاهی آن را باب­القصر نیز گفته و نوشته ­اند، از محلات قدیمی اصفهان و از محلات تابع محله ­ی بیدآباد است که از دوره­ ی حکمرانان آق قویونلو، آثاری از قبیل مسجد درکوشک، مدرسه­ ی ترک‌ها و حمام زینب بیگم، هنوز در آنجا باقی است. زاویه­ ی درب­کوشک در زمان پسر سلطان یعقوب، رستم آق قویونلو بنا شد(هنرفر، 1356: 98). این محله از محلات حیدری خانه بوده است. ابوبکر نمیری درب­کوشکی، امام مسجد جامع اصفهان به این محل منسوب است. وی سنی مذهب و اهل شعر و ادب بود(رفیعی مهرآبادی،1352 : 230).

در این حدود، قبرستان بزرگی مربوط به قبل از دوران صفویه وجود داشت که قسمتی از آن، تا سال‌های اخیر موجود بود و شهرداری آن را برای تعریض خیابان خراب کرد و آثار قبرستان تا حدود مدرسه­ ی ترک‌ها و تا کوچه­ ی مرحوم بروجردی و کوچه­ ی هراتی، در لوله ­کشی آب ظاهر شد. نهر باباحسن(شعبه ای از مادی فدن) از وسط آن می‌گذشت.

در مجاورت مسجد و مدرسه ی درکوشک، غیر از مدرسه­ ی ترک‌ها، سردری از آثار قرن دهم وجود داشت که کاشی‌کاری بسیار نفیسی به خط سفید ثلث بر کاشی‌های معرق بر زمینه­ ی لاجوردی داشت و مورخ به سال 902 ه.ق در زمان حکمرانی ابوالمظفر رستم بهادرخان آق قویونلو بود. سال‌ها قبل، این سردر را برای حفظ و نگهداری، به چهلستون انتقال دادند و در آنجا سردری ساخته و بر آن نصب کردند اما اساس سردرب را جهت تذکار و یادآوری باقی گذاشتند. این سردرب در تاریخ 15/ 10/1310 شمسی به شماره­ی 97، ثبت آثار تاریخی شد.

در پای دیوار شرقی در سمت شمالی این سردرب، روی یکی از قبور، شیری بود و به همین مناسبت، این ناحیه را پای شیر درکوشک می‌گفتند. در پشت این سردرب، در سمت جنوب چندین بقعه وجود داشت که در سال‌های اخیر که قبرستان را تبدیل به خانه کرده­ اند، این بقاع در خانه­ ها قرار­گرفته و یکی پس از دیگری محو شده­ است. این سردرب را کسی به نام علی ­بیگ برنا در سال 902 ه.ق برای مقبره­ ی پدر خود که از آن نامی نمی‌برد بنا کرده است. کاتب آن نیز معین منشی است. عبارت داخل مقرنس نشان­دهنده­ ی آن است که بانی و پدر او از بزرگان و محترمان شیعه در قرن دهم هجری بوده ­اند.

در زاویه­ ی شمال غربی مدرسه ­ی درکوشک که آن را مدرسه ­ی باقریه نیز می‌خوانند، بقعه ­ای از آثار قبل از صفویه وجود ­دارد و مدفون در آنجا که قبرش محو شده، ظاهراً یکی از علما و دانشمندان قرن نهم یا دهم هجری بوده ­است. در این بقعه غیر از چند کاشی که به دیوار نصب است، هیچ‌گونه اثری وجود ندارد(مهدوی، 1384: 223 - 221). مدرسه­ ی درب­کوشک اساساً از بناهای پیش از صفویان است که ظاهراً در عهد آن سلسله، به مدرسه بدل شده ­است(جابری انصاری، 1378: 208).

«از خط اولِ کتیبه­ ی سردرب مفهوم می‌شود که اصل عمارت، زاویه یا خانقاهی بوده­ است. گنبدی را هم که نوشته، تا این اواخر بوده است، حاج سید اسدالله بیدآبادی حکم می‌دهد قبه­ی آن را برمی ­چینند و روی نهر آب جلوی همین سردرب، پل می‌سازند. گردن آن گنبد باقی بود تا اواخر حکومت ظل ­السلطان که مرادمیرزا، پسر او، به کلی آن را منهدم ساخت و اثر قبر را برد. محض آنکه آجرهای آن را که ممتاز بود مفت ببرد و جای آن را کالسکه خانه کرد. بعد فروخت، حالیه خانه شده ­است»(جناب، 1386: 33).

منبع: رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.